-
CYRUS & VINNIE - ADVIES
Augustus 2019
Op vakantie geweest in de Ardennen, waar onze 2 honden van 5 en 6, flink met elkaar hebben gevochten.
2 ongeholpen reuen wat 5 jaar goed gegaan is. Een hoop tijd en energie in de opvoeding van onze honden gestopt. Baasje maakt immers het beestje toch?
Op vakantie geweest in de Ardennen, waar onze 2 honden van 5 en 6, flink met elkaar hebben gevochten.
2 ongeholpen reuen wat 5 jaar goed gegaan is. Een hoop tijd en energie in de opvoeding van onze honden gestopt. Baasje maakt immers het beestje toch?
Eerder naar huis gegaan. Thuis, back to the start. Beide in de bench. Niet los als wij er niet zijn. Zelf enorm gespannen. Hun gedrag aldoor observeren. Continu op je hoede...
Stilletjes aan wel iets wat verbetering en genegenheid naar elkaar, maar toch de vraag, pakken we het op deze manier wel goed aan? Wat als het nu helemaal fout gaat? Wat als ze nooit meer bij elkaar kunnen? Zoveel vragen, en zelf best wel onzeker.
Stilletjes aan wel iets wat verbetering en genegenheid naar elkaar, maar toch de vraag, pakken we het op deze manier wel goed aan? Wat als het nu helemaal fout gaat? Wat als ze nooit meer bij elkaar kunnen? Zoveel vragen, en zelf best wel onzeker.
Via een vriend van ons het telefoonnummer van Hans gekregen. Een aantal dagen later telefonisch contact gehad met Hans.
Doorgenomen wat we doen, hoe we het doen, hoe het altijd gegaan is. Een uur aan de telefoon gehangen. Hans kon er niks anders van maken dan dat we het goed doen. "Gingen alle powerbreed eigenaren maar zo met hun honden om zoals jullie doen", zei Hans, "daar kunnen veel mensen echt wat van leren!"
Afgesproken om op deze voet door te gaan. Stapje voor stapje hun vertrouwen naar elkaar weer in balans proberen te krijgen. Wat eigenlijk best wel goed leek te gaan.
2 maanden later, oktober, zitten mijn partner en ik op de bank, en merkten we in een mum van een seconde een omslag naar spanning. Hoogspanning. Onze oudste reu liep met zijn staart omhoog, borst breed door de kamer. Het leek wel of hij aan het jagen was op onze jongste reu. Beiden in de bench. Spanningslevel bij ons ook weer 1.000%.
"We gaan Hans bellen", zeiden we in koor. Behoorlijk snel Hans te pakken gekregen op deze zondagavond.
"Dit is foute boel jongens", zei Hans. "Als er na zo'n tijd, nu ineens zo'n spanning is, is hun balans te verstoord, en ik verwacht niet dat je dit nog ooit goed gaat krijgen. Dit gaat uitlopen op een strijd om leven en dood. Dit is geen kwestie van weken of maanden, maar eerder dagen, minuten. Als ik jullie was zou ik echt NU gaan kijken of je 1 van de 2 ergens anders onder kan brengen".
Mijn partner en ik hadden in Augustus ons plan B al klaar, voor als het niet goed zou gaan. Voor beide van onze honden hadden we iemand in onze vriendenkring waar ze welkom zouden zijn, en die ook om zouden kunnen gaan met de sterke karakters en bijbehorende gebruiksaanwijzingen. Het asiel is voor ons absoluut een NO-GO.
Het kortste lijntje was een vriend van ons, die altijd al een enorme klik met onze jongste reu had. Hem gebeld, tranen met tuiten, "Mag hij nog steeds bij jou? T gaat niet goed hier". Het antwoord was een dikke JA natuurlijk. Binnen een uur hadden we alles geregeld. Daar zaten we dan, te janken als 2 kleine kinderen, met 1 hond, in plaats van 2. En het was stil. Onze jongste reu was absoluut de gangmaker hier in huis.
De dagen daarop volgend, voelde stil, leeg, enorm verdrietig. Maar ergens ook bevrijdend... Onze oudste reu zagen we weer helemaal tot rust komen. Alle spanning viel weg.
Hierna nog meerdere keren contact gehad met Hans en Lies, over bijvoorbeeld wanneer het verstandig zou zijn wanneer we onze jongste reu weer konden ontmoeten, want hij zat immers bij een vriend van ons, waar we toch ook nog graag op visite wilde komen. Hier op advies 2 maanden mee gewacht. In de tussentijd zijn we natuurlijk volop op de hoogte gehouden door middel van foto's en filmpjes.
Totdat de dag daar was, we gingen onze kleine vent weer zien. Wat een blije gelukkige hond. Trots kwam hij "zijn nieuwe baasje" aan ons laten zien. Kwam zijn aaitjes halen en ging weer bij onze vriend zitten. Het was goed zo. We hebben er alle vrede mee. We hadden ons geen beter plekje voor hem kunnen wensen. Een gouden mandje met een diamanten randje. Een nieuwe familie die gek op, en gek met hem is. En hij is toch nog zo dichtbij.
Rust, bij onze beide honden.
Ze gaan elkaar nooit meer ontmoeten, dat is ook het advies van Hans en Lies. Maar het is goed zo!
Wij willen Hans en Lies vanuit het diepste in ons hart bedanken. Voor alle bevestiging, raad en daad. Door jullie hebben we de beste keuze voor onze 2 viervoeters gemaakt. Jullie hebben ons helder laten denken, en het zetje gegeven wat nodig was. Als we jullie niet hadden gehad, durf ik er niet over na te denken wat voor gevolgen dat had kunnen hebben.
1.000 X Bedankt!
Inge
Reacties (0)
Geen reacties gevonden.